Verse vis!

16 maart 2008

Gisteren kwam Loïs thuis met een verse kabeljauw(torsk) Ze was samen met Tonje en Silje en de ouders van Tonje en Silje (Stine en Tomas) de zee op geweest om vis te gaan vangen. Het zonnetje scheen en het was een heerlijke dag dus ze hadden veel plezier gehad op het water. De vangst van de dag was 1 torsk, die Loïs mee mocht nemen naar huis. Tomas is visserman en zorgt thuis ook voor de visvoorraad dus hij had meteen een net uitgezet. Super, natuurlijk, zo’n verse vis op je aanrecht, maar hoe maak je die in hemelsnaam klaar? Gelukkig bood Stine haar hulp aan en heeft me gelijk laten zien hoe je een vis fileert. En…hij was hemels!! Zo’n lekkere torsk hadden wij nog nooit gegeten. Lois weigerde overigens te eten van deze torsk. Ze had hem immers zien sterven en was daar nog van onder de indruk. Hij stak hem zo dood met een pin op een stokje; volgens Loïs. Daarna werden de kop en de ingewanden verwijderd en in zee geworpen. Voor loïs een heftige ervaring!
Nadat we van de vis genoten hadden vroeg Stina of we zin hadden om de volgende dag mee te gaan om het net te legen. Natuurlijk zei ik meteen ja!
Dus vanochtend om een uur of twaalf goed ingepakt. Het weer was 100% omgeslagen en het sneeuwde al de hele ochtend. Hans besloot thuis te blijven, maar Robin, Lois en ik gingen de zee op! De boot van Stina en Tomas is open dus we zaten vol in de sneeuw. Robin mocht tot zijn vreugde de boot sturen, met een motor van 70 PK kan je behoorlijk vaart maken dus we vlogen over het water. Ik kan de snelheid niet zeggen, maar volgens mij gingen we sneller dan de snelboot! Tomas kon zijn net eerst niet meer vinden. Normaal neem je een punt op de wal als referentiekader, dat hadden ze gisteren ook gedaan, alleen hadden konden we nu de wal niet meer zien dus het referentiekader was ook weg! Na een tijdje vonden we toch de boei en begon Tomas met het binnenhalen van het net. De ene na de andere vis kwam boven! De eerste was wel even schrikken, maar de aanblik van een spartelende vis went al snel.

De grootste woog rond de 7 kilo. We vingen ook nog twee krabben en een platvis. De platvis mocht de zee weer in(samen met de zeesterren) maar de krabben gingen ook mee. Toen we eenmaal alle vis binnen hadden, gingen we weer op huis aan. We waren inmiddels allemaal behoorlijk afgekoeld en hadden zin in een bak koffie. Maar na een tijdje op volle snelheid te hebben gevaren legde Tomas de boot ineens stil. Hij had geen flauw idee meer waar hij was! Tomas vertoonde geen schijntje paniek dus besloot ik ook maar heel rustig te blijven zitten. Hij pakte zijn telefoon en belt naar een vriend om de windrichting te vragen. Met die informatie zou het makkelijker zijn om de thuishaven te bereiken. Nou, ik kan je vertellen dat je je dan wel heel nietig voelt hoor! Om je heen niets dan water en sneeuw, bij je voeten een bak met spartelende vissen en naast je een dochter die zit te bibberen van de kou! Robin, de stoere scout, liet zich niet kennen, maar ook hij had het behoorlijk frisjes volgens mij! Na wat wel een eeuwigheid leek te duren zagen we de kust weer. Nu ging Tomas de kust volgen en ja hoor, na weer een hele tijd zagen we de haven. Met een tas vol vissen kwamen we uiteindelijk triomfantelijk thuis! Wat een middag!