Writer’s Block

Writer's block (uit het Engels) is het tijdelijke onvermogen van een schrijver of componist om tot schrijven te komen.

Het (creatieve) proces dat tot schrijven leidt, verloopt voor een deel onwillekeurig. De schrijver is hierdoor voor een deel afhankelijk van factoren die niet onder zijn controle vallen, hetgeen soms kan leiden tot een (tijdelijk) verlies van inspiratie. Men spreekt enkel over writer's block wanneer het werkelijk om een flinke tijdsspanne van niet kunnen schrijven gaat. Dit overkwam de schrijver Maarten Biesheuvel gedurende een flink aantal jaren. Wanneer het enkel gaat om een zeer korte tijd ('de angst voor de witte bladzijde') gebruikt men de term niet, en evenmin wanneer het gaat om een crisis die terug te voeren is op problemen van ernstige psychiatrische aard, zoals Leo Ferrier en Edgar Cairo die lange tijd gekend hebben. De componist Sergei Rachmaninoff had ook een writer's block.

Nou, jullie zien het, ik behoor nu tot een groep van bekende mensen die met hetzelfde probleem kampen als ik! Om jullie gerust te stellen, ik heb geen last van ernstige problemen van psychische aard…. Wat het dan wel precies is geweest ? Ik heb geen idee. Gelukkig is het voortbestaan van de blog niet in gevaar gekomen want de gastsprekers hebben de vaart erin gehouden! Dank je wel Jacqueline en Hans voor jullie leuke stukjes op de blog! Op Hans ben ik zelf bijzonder trots want die had al moeite met het schrijven van de tekst op een verjaardagskaart. En kijk nu eens wat hij al allemaal geschreven heeft! Kjempegodt(heel goed)

De laatste tijd vliegen mijn dagen voorbij. Het verzorgen van de pup neemt de nodige tijd in beslag en ik moet wennen aan het feit dat ik niet meer helemaal mijn eigen tijd kan volgen, maar rekening moet houden met ons nieuwe gezinslid. Gelukkig begint onze liefdevolle en consequente opvoeding al zijn vruchten af te leveren! Max begint de regels van ons gezin steeds beter te begrijpen en ontpopt zich tot een vrolijk gezellig gezinslid, Hij is een prima opvulling voor het gat dat is ontstaan doordat Robin en Lois steeds groter en zelfstandiger worden.

Ik denk veel aan iedereen in Nederland. Dan weer eens mijmeren over de leuke tijd bij de SNS Bank. Veel lol gehad met Paul en Mark, heerlijk samengewerkt met Sietse, Take, Linda, Mirjam, Remco, Nancy, Freek, Ento, Margriet, Henriette enzovoort en enzovoort. En nou niet verdrietig worden als je naam er niet bijstaat want ik denk ook aan jou, alleen kan ik hier niet alle ex collega’s gaan opsommen waar ik lekker mee heb gewerkt want dan ben ik een hele tijd bezig! Dan weer eens mijmeren over de heerlijke lunches bij Murat en alle gezellige lunchafspraken met vrienden, vriendinnen en collega’s. Ik ben dol op lunchen en mis dat wel eens hier. Hier zijn geen hippe tenten waar je de meest fantastische culinaire broodjes kan uitproberen. Ook het zwembad zie ik wel eens voor me, als ik mijn stijve lichaam uit mijn elektrisch verwarmd bedje probeer te hijsen. Heerlijk om s’ochtends een hoop baantjes te trekken en lekker fris aan het werk te gaan! De Vooruitgangstraat, niet te vergeten. Al die leuke, lieve gezellige buren, die altijd in waren voor een praatje. Onze tuin in de vooruitgangstraat, die nu vast geweldig in bloei staat terwijl ik hier weer opnieuw begin in een verwilderde tuin. De gezellige bezoekjes aan Oma in Amersfoort en gewoon in de auto springen en in anderhalf uur bij je moeder zijn voor een gezellig bakkie koffie. Tsja……

Het leuke hiervan is, dat ik nu veel meer bewust ben van alle mooie dingen die ik tot nu toe al heb kunnen doen en beleven in mijn leven. Ons afscheidsfeestje was zo geweldig dat ik nog heel lang kan nagenieten van wat ik die dag beleefd heb! Ik ben heel blij dat ik afstand heb kunnen nemen van de baan die een hoop van mijn tijd en energie gebruikte. Het gaf energie, maar het nam ook een hoop energie. Hier leer ik langzaam weer te luisteren naar mijn geest en mijn lichaam in plaats van de signalen zoveel mogelijk te negeren omdat je nu eenmaal verder moet met je drukke baan. Hier leer ik te leven zoals de Noren dat doen. Niets plannen en organiseren, maar gewoon kijken wat er op je afkomt en daar het beste van maken. Het integreren, de taal leren, de gebruiken leren, het kost heel veel energie. Zowel Hans als ik zijn nog steeds erg snel moe. Maar ik vind het de inspanning waard! Een verrijking van mijn leven en een mooie kans om te zien hoe je ook een prettig en gelukkig leven kan leiden, zonder drukke stad om je heen, zonder winkels op 10 minuten afstand, zonder files, zonder prestatiedruk, zonder Verdonk en Wilders, zonder Nederlandse taal om je heen.

Ik heb trouwens een zomerbaan gevonden! Ik heb afgelopen donderdag voor het eerst gewerkt. Ik heb een zomerbaan gevonden in het verpleegtehuis. Op de afdeling waar ik nu werk liggen 10 ouderen die een ziekte hebben. Sommige zijn verlamd anderen dement en zo heeft iedereen wel wat. Ik ben hulp en help bijvoorbeeld met het uit bed halen van een vrouw(met een lift), het verzorgen van (doorlig)wonden en het opruimen van de huiskamer. In de ochtend help ik met het ontbijt en doe de afwas, s’middags warm eten en weer de afwas. Kortom heel wat anders dan ik hier voor deed! Ik vind het heel leuk om nu eens iets heel anders te doen dus dat is positief. Bovendien kan ik zo ook wat beter Noors leren spreken en leer ik weer allemaal nieuwe mensen kennen. In vergelijking met de patiënten die ik nu zie is mijn oma echt nog in topconditie! Ik hoop dat Hans en ik ook het geluk hebben om net zo gezond oud te worden als mijn oma en opa want ik zie nu dat het ook heel anders kan! Wie weet vind ik het vak van verzorging zo leuk dat ik de opleiding tot verpleegster ga volgen, maar dat laat ik jullie dan zeker weten! Helaas is de baan nu nog alleen als oproepkracht, maar hopelijk wordt dat vanzelf meer. Financieel gezien is het erg fijn dat ik ook een beetje kan bijdragen aan het levensonderhoud, want dat werd zo langzamerhand wel nodig!

Nou, hopelijk heb ik nu de smaak weer te pakken en zien jullie weer wat regelmatiger een stukje van mij op de blog. Maar…als dat nou niet het geval is, maak je geen zorgen, dan heb ik gewoon weer een Writer’s Block of misschien wel een psychiatrische aandoening…….