Vandaag hebben we met Max bij Småtindan gewandeld. Daar ligt nog wat sneeuw en daar is onze kleine jongen (Max) gek op. Max houdt in de regel oogcontact met ons zodat hij weet waar wij zijn, maar dit keer ging hij zijn neus achterna en vergat ons. Gelukkig hadden wij de laatste tijd goed geoefend met het commando "hier". Dus toen hij uit zicht was hebben wij hem geroepen en ja hoor, gelukkig hij kwam terug en was nog blij ook om ons te zien. Maar na de beloning (een hondensnoepje) en het commando "vrij" keerde Max om en nam dezelfde weg weer terug. We liepen verder en na een paar minuten kwam speurneus Max vrolijk bij ons terug. Kwispelend met zijn staart en schuldbewust ons aankijkend stond hij voor ons. Meestal hangt zijn tong uit zijn bek maar dit keer.... was het wat anders. Zie foto
Max had de afgehakte hoef van een rendier gevonden en dat hing dus lekker uit zijn bek zo'n smakelijk hapje kan je ook gewoon niet laten liggen.
Wat de hoef daar deed en hoe hij daar was gekomen is voor ons ook een raadsel. We zijn Max zijn spoor nog gevolgd naar de plek waar hij de hoef gevonden had, Dat was niet zo lastig aangezien de poot afdruk van Max bijna net zo groot is als die van een flinke beer. Daar vonden we nog een hoef die vastgebonden hing aan een boom, geen val of iets dergelijks eromheen. Zou ook vreemd zijn want het hing middn in een langlaufgebiedje waar ook veel kinderen spelen. We hebben het nog gevraagd aan onze buren die 's-middags een bakkie kwamen doen, maar ook die begrepen er niks van. Dus rarara.... Max heeft er wel lekker mee gespeeld en op gekauwd en natuurlijk trots rondgelopen met zijn trofee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten