woensdag 26 maart 2008


Nou, dat is voor mijn doen alweer een tijdje geleden… In de tussentijd hebben we een korte paasvakantie gehad op de Lofoten (de foto hierboven is genomen op de Lofoten) en verder eigenlijk life as usual. Omdat Hans vrij was vanaf de donderdag voor Pasen, vonden we het een mooi moment om er even tussenuit te gaan. Hans is na onze aankomst meteen begonnen met zijn nieuwe werk en samen met een nieuw huis en een nieuwe taal leverde dat toch wel aardige wallen op. Want naast alle mooie foto’s en leuke verhalen hebben we hier natuurlijk ook onze dieptepunten. Ik heb het al naar een vriend gemaild, maar ik zeg het hier nog een keer; emigreren is echt emoties voor gevorderden. Tenminste, zo denk ik er over! Mijn hele veilige zone is weg, het leven is nu een “war zone”geworden. Dat bedoel ik natuurlijk niet zo heftig als het er nu uitziet. Voor mij is het een metafoor. Alles wat je hier doet buitenhuis kost meer energie dan we gewend waren. Het is spannend en vermoeiend tegelijk. Ik ben erg blij met ons huis en onze eigen inboedel. Ons huis is een heel prettig rustpunt geworden en voor mij voelt het als een veilige haven. Bijna elke dag kijk ik verwonderd naar het uitzicht en verbaas ik me over het feit dat ik hier nu echt woon. We hebben het gewoon echt gedaan! Dat waar zo velen van dromen is voor ons werkelijkheid geworden. Ik heb inmiddels door dat je als gezin emigreert, maar dat ook ieder individu zijn/haar eigen proces heeft. De status is nu dat Robin al is ingeburgerd, Lois ook, maar ze heeft nog haar heimwee momenten, ik zweef daar ergens tussenin en Hans heeft nog heel vaak zijn moeilijke momenten. We geven elkaar de ruimte want dat is erg belangrijk. Het heeft absoluut geen zin om elkaar te pushen naar dezelfde snelheid want dat is hetzelfde als een tijger en een slak op dezelfde snelheid willen laten lopen. Oh ja, de vissen hieronder lopen trouwens helemaal nergens heen want ze hangen lekker te drogen aan een rek. Dit beeld is kenmerkend voor de Lofoten, het produkt wat je hier zit wordt zelfs naar Portugal en Nigeria geexporteerd. Hier hebben de Noren vaak zelf wat vissen aan hun huis hangen om te drogen om deze na het drogen als een soort van chipje op te eten.

Verder hebben we inmiddels de top drie door van belangrijkste zaken voor de Noor in Steigen. Dat is als volgt; 1) een auto 2) een boot 3) ski’s. Met punt 1 zijn we bezig, twee laten we nog even zitten en drie gaan we komend weekend realiseren. Nou, volgens mij hebben we dan alle ingrediënten in huis om te integreren! Ik ben met Lois ook nog even naar het werk van Hans geweest en heb daar wat foto’s genomen om jullie een impressie te geven.

1 opmerking:

Anoniem zei

Nou lieve schat, ik denk dat ik die vriend ben en anders had je het ook nog aan een ander verteld. Maar goed, ZOOOOOO HERKENBAAR! Hoe vaak ik er niet voor gestaan heb met de taal en dan speelt vermoeidheids factor belangrijke rol. En je zult zien dat het een kwestie van tijd is. Bijvoorbeeld 4 jaar geleden wilde Paul zijn motor rijbewijs halen. Kocht een les boekje in het Spaans en zakte hopeloos in elkaar want dat kon hij nooit leren. Nu 4 jaar later kan ie het ineens wel en gaat het veel makkelijker. Je staat als het ware nog in je kinderschoenen en moet opnieuw leren kruipen. Zo herkenbaar. Nu zeg ik deze ervaring neemt niemand me meer af mede als de nieuwe taal. Weet ook dat als je weer even in die dip afzakt mag je me altijd bellen!
Dikke kus je vriendje ;-)